De discussie over mobiliteit wordt vaak vanuit stedelijk perspectief gevoerd, waarbij fietsen en OV als vanzelfsprekende alternatieven worden gepresenteerd. Maar in dorpen als Scherpenzeel ziet de realiteit er anders uit. Hier is het niet vanzelfsprekend dat je de fiets kunt pakken of de bus kunt nemen. Afstanden zijn groter, voorzieningen liggen verspreid en het OV rijdt beperkt of niet.
Het lijkt steeds meer alsof mobiliteit alleen nog haalbaar is voor wie in de stad woont, of voor wie flexibel en fit genoeg is om te fietsen. Ondertussen wordt de gewone, hardwerkende Nederlander — die afhankelijk is van zijn of haar auto — vaak vergeten in beleid en debat.
Neem de moeder die ’s ochtends haar kinderen naar school brengt, vervolgens doorrijdt naar haar werk en aan het eind van de dag mantelzorg verleent aan haar ouders. Voor haar is de auto geen keuze, maar een manier om haar verantwoordelijkheid te kunnen nemen. Die realiteit verdient erkenning.
Als we echt willen dat iedereen kan meedoen in de samenleving, dan moeten we ook ruimte houden voor de auto. Zeker op plekken waar het OV simpelweg geen volwaardig alternatief is.
Zet cookies aan om de video te tonen.